ناامیدی با مغز ما چه می کند؟

ناامیدی واکنش هیجانی طبیعی است که در صورت عدم کنترل می تواند عواقب زیادی داشته باشد. راهبردهای مقابله می تواند به کاهش تاثیر آن و حفظ ذهنیت سالم تر در طول زندگی ما کمک  کند.

به گزارش وب سازان شمال، به نقل از وب سازان شمال، ناامیدی احساسی است که همه ما ممکن است گاهی آن را تجربه کنیم. این حس یک واکنش طبیعی به موانع و شکست ها است. در حالی که علل ناامیدی گاهی اجتناب ناپذیر است، ناامیدی طولانی مدت یا شدید می تواند تاثیر روانی و فیزیولوژیکی قابل توجهی بر بهزیستی کلی ما داشته باشد. راهبردهای مقابله می تواند به کاهش تاثیر آن و حفظ ذهنیت سالم تر در طول زندگی ما کمک کند.

پیامدهای فیزیولوژیکی

هنگامی که ما ناامیدی را تجربه می کنیم، مغز ما یک آبشار پیچیده از پاسخ های عصبی و فیزیولوژیکی را آغاز می کند. مرکز پردازش هیجانی مغز ( آمیگدال) فعال می شود و باعث ترشح هورمون های استرس مانند کورتیزول و آدرنالین می شود. این ترشحات بدن ما را برای پاسخ دادن به شرایط استرس آماده می کنند که باعث افزایش ضربان قلب، فشار خون و تنش عضلانی می شوند.

وقتی برای این استرس دست به کاری می زنیم، غده هیپوفیز مغز، انتقال دهنده های عصبی را ترشح می کند که کارشان ایجاد احساس لذت و آسودگی برای مقابله با استرس است. در قسمت دیگری از مغز، دوپامین ترشح می شود که باعث کاهش ناامیدی از طریق ایجاد احساس رضایت و انگیزه برای غلبه بر چالش ها می شود. به این طریق که بسیار خلاصه شده توضیح داده شد، مغز به هر قیمتی سعی می کند از عواقب ناامیدی اجتناب کند.

با این حال مسیله اینجاست که ناامیدی طولانی مدت می تواند منجر به یک حالت استرس مزمن شود که با باعث پیامدهای منفی روانی و جسمانی مختلفی می شود.

از نظر فیزیولوژیکی، استرس مزمن می تواند سیستم ایمنی را تضعیف کند، خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی را افزایش دهد، و موجب سردرد، مشکلات گوارشی و اختلالات خوب شود. و از نظر روانشناختی استرس مزمن ناشی ناامیدی، منجر به اضطراب، افسردگی، تحریک پذیری و کاهش عزت نفس می شود.

برخی راهبردها وجود دارند که می توانند به ما در مدیریت و کاهش تاثیر ناامیدی کمک کنند.

1- ارزیابی مجدد شناختی: تغییر دیدگاه و ذهنیت می تواند شدت ناامیدی را کاهش دهد تا با نگاه متعادل تری با چالش ها روبرو شویم.

2- یادگیری مهارت های مدیریت استرس: مهارت هایی مانند تمرین های تنفس عمیق، مراقبه (مدیتیشن) و آرام سازی عضلانی می توانند به تنظیم پاسخ های فیزولوژیکی مرتبط با ناامیدی کمک کنند.

3- هدف گذاری و مدیریت زمان: تعیین اهداف واقع بینانه و مدیریت زمان موثر می تواند با اطمینان از همسویی انتظارات ما با قابلیت ها و منابع ما، از ناامیدی احتمالی جلوگیری کند.

در مجموع، ناامیدی یک واکنش هیجانی طبیعی است که در صورت عدم کنترل می تواند عواقب روانی و فیزیولوژیکی قابل توجهی داشته باشد. با درک واکنش مغز به ناامیدی و اجرای راهبردهای مقابله ای موثر می توانیم تاثیر آن را کاهش دهیم.

منبع: psychologytoday

پایان خبر وب سازان شمال