مردم غزه چه می کشند؟! – وب سازان شمال

اهالی غزه افرادی نیستند که در موقعیت پس از سانحه قرار داشته باشند. درمان اختلال اضطراب پس از سانحه ممکن است به یک کهنه سرباز امریکایی جنگ ویتنام کمک کند تشخیص دهد که صدای بلند همیشه یک تهدید نیست. با این وجود، چینن درمانی نمی تواند کمکی به متقاعد کردن کودکان غزه در این باره کند که صدای بمب هایی که می شنوند آنان را نخواهد کُشت، زیرا در واقعیت امر واقعا احتمال کشته شدن آنان بر اثر بمباران وجود دارد.

به گزارش وب سازان شمال، به نقل از فرارو، «ما می میریم. همه ما. امیدوارم به زودی بتوانیم از رنجی که هر ثانیه از آن رنج می بریم جلوگیری کنیم». این کلمات هفته گذشته در متنی توسط یک پزشک شاغل برای پزشکان بدون مرز در جنوب نوار غزه ارسال شد. این یک احساس غیر معمول از سوی افرادی است که این روزها در غزه برای زنده ماندن و مراقبت از یکدیگر تلاش می کنند. این احساس را از منظر طب غربی چه می نامیم؟ افکار خودکشی؟ افسردگی؟ اختلال اضطراب پس از سانحه (PTSD)؟ هر آن چه باشد واقعیت ان است که چنین افکاری غیر طبیعی هستند و نیاز به مداخله پزشکی دارند.

به گزارش نیویورک تایمز، زمانی که بمباران در نهایت متوقف شود بازسازی خانه ها، مدارس، بیمارستان ها و زیرساخت های ضروری غزه آغاز می شود فرآیندی که اهالی غزه با آشنا بوده اند. آنان هم چنین شروع به پردازش ترومایی (روان زخم) خواهند کرد که بسیاری از ساکنان روی سیاه زمین نمی توانند آن را درک کنند: چشم انداز مرگ بر اثر گرسنگی، بیدار شدن در بیمارستان و فهمیدن این که شما یکی از آخرین اعضای خانواده خود هستید، تماشای بیرون کشیدن کودکی از زیر آوار که بر اثر حمله هوایی کشته شد و آوارگی و نقل مکان از جایی به جای دیگر برای دومین، پنجمین یا دهمین بار.

چگونه ذهن و احساسات متلاشی شده این بازماندگان را ترمیم کنیم؟ از کجا شروع می کنیم تا از حالت اضطراب روانی به وضعیت قبلی بازگردیم از جایی که فکر کردن به مرگ سریع به عنوان بارقه ای از رحمت قلمداد می شود.

اکثر چارچوب های فعلی برای سلامت روان تقریبا برای توصیف و محاسبه آسیب های ناشی از جنگ که فلسطینیان در غزه در چند ماه گذشته متحمل شده اند کافی نیستند. در نتیجه، روش های سنتی برای ارایه مراقبت های مرتبط با بهداشت روان به فلسطینیان نیز کافی نخواهند بود. پیامدهای این جنگ بدون شک شامل یک دوره هولناک بهبود خواهد بود که مستلزم سرمایه گذاری مالی و سیاسی فوق العاده ای است. با این وجود، هم چنین زمان بازنگری در مورد سلامت روان در جمعیت هایی است که چنین آسیب های جمعی ویرانگری را تجربه کرده اند و هم چنین این که چگونه درمان واقعی ممکن است به نظر برسد تا اطمینان حاصل شود که امید و عدالت نه فقط آسیب های مداوم به نسل های آینده منتقل می شود.

در حالی که کارزارهای نظامی در جریان هستند تعداد کشته ها و مجروحان جسمی فقط یک داستان را در مورد کلیت عذاب روحی و روانی که تداوم یافته، تامین مالی و توجیه شده به ما می گوید. نتایج برخی مطالعات نشان می دهند که اختلال اضطراب پس از سانحه و افسردگی از شایع ترین اختلالات سلامت روانی هستند که در جمعیت های متاثر از جنگ مشاهده می شوند، اما درک ما از تاثیر جنگ بر سلامت روان نسبتا جدید است.

اختلال اضطراب پس از سانحه تا سال 1980 میلادی یک تشخیص پزشکی مناسب محسوب نمی شد یعنی پس از بیش از یک دهه تحقیق و درمان سربازان  امریکایی آسیب دیده در جریان جنگ ویتنام افرادی که با  روان رنجوری جنگی یا واکنش استرس شدید به خانه بازگشتند. ابزارها و پرسشنامه های مورد استفاده برای غربالگری اختلال اضطراب پس از سانحه عموما در غرب ساخته و آزمایش شده اند، اما این روزها به طور گسترده در میان جمعیت هایی که تحت تاثیر خشونت جنگ قرار گرفته اند استفاده می شوند.

در حالی که این ابزارها می توانند ارزشمند باشند حوزه های رو به رشد ادبیات  از فقدان توجه به تفاوت های ظریف در برخی از این چارچوب ها انتقاد می کنند از جمله این که مردم چگونه تروما را در فرهنگ های گوناگون به شکلی متفاوت توصیف می کنند و تجربیات آسیب زا را تا حدی براساس درک آن ها از اینکه چرا تروما رخ می دهد پردازش می کنند. اغلب پزشکان بیش از آن که بر تجربه حاصل از مصاحبه ها و مشاهدات تکیه کنند صرفا متکی بر داده های حاصل از روش نسبتا ساده و سرراست نظرسنجی ها هستند.

هم چنین، پزشکان فاقد ابزارهایی برای اندازه گیری کافی آسیب هایی هستند که عمیقا در یک جامعه جا افتاده اند. غزه به دلیل سابقه گسترده خشونت، محرومیت و سایر رویدادهای آسیب زا محل مطالعات بسیاری در مورد بار سلامت روانی زندگی در جنگ از جمله بسیاری از کودکان بوده است. نتیجه مطالعه ای انجام شده در سال 2020 روی دانش آموزان 11 تا 17 ساله غزه نشان داد که تقریبا 54 درصد از شرکت کنندگان با معیارهای تشخیص اختلال ضطراب پس از سانحه مطابقت داشتند. نتیجه مطالعه ای تازه تر بر روی فلسطینیان در سراسر کرانه باختری و غزه نشان داد که 100 درصد از شرکت کنندگان در سال 2021 میلادی در معرض آسیب های روحی قرار گرفته اند. آسیب هایی که فلسطینیان با آن مواجه هستند می تواند شامل رویدادهای مختلفی مانند مصادره زمین، بازداشت، تخریب خانه، از دست دادن عزیزان و ترس نسبت به از دست دادن زندگی باشد.

  سماح جبر روانپزشکی که در وزارت بهداشت فلسطین کار می کند در سال 2019 میلادی به خبرنگار کوارتز گفته بود: پس از چنین ضربه مداوم و بی پایان اثر آسیب عمیق تر است و شبیه اختلال اضطراب پس از سانحه نیست.

وقتی تروما بسیار طبیعی است می تواند عادی شود. امروز بسیاری از فلسطینیان حتی گاهی اوقات نسبت به روایت تجربیاتی که برای اکثر افراد بسیار ناراحت کننده است گاهی اوقات می خندند. هم چنین، به راحتی می توان فراموش کرد که چگونه سلامت روان ضعیف می تواند خطر بیماری های جسمی مانند بیماری قلبی و دیابت را در افراد افزایش دهد. محدودیت های رویکرد ما به سلامت روان در چنین زمینه هایی خود را به شکلی بسیار واضح نشان می دهند.

این وضعیت به ما در مورد گام های بعدی غزه چه می گوید؟ مانند تمام جنبه های سیستم بهداشتی در قلمرو محاصره شده مراقبت های بهداشت روانی نیز در آنجا با کمبود بودجه مواجه است. کمک های بشردوستانه توزیع شده به غزه باید شامل منابعی باشد که به ارایه خدمات بهداشت روانی کافی اختصاص داده شده است. ما در حال حاضر شاهد تلاش های کوچکی برای ارایه کلاس های هنری یا نمایش عروسکی به کودکان در پناهگاه های شلوغ شان هستیم تا به آنان کمک کنیم تا با آسیب های روانی کنار بیایند، اما ما باید به طور قابل توجهی شروع به ایجاد زیرساخت های بهداشت روانی کنیم.

این شامل ایجاد یک نیروی کار مراقبت های بهداشتی آموزش دیده است که می تواند طیف گسترده ای از درمان های بهداشت روانی را به افراد آسیب دیده ارایه دهد. با این وجود، برای چنین فاجعه گسترده ای مانند جنگ فعلی ما نمی توانیم صرفا در درمان های پزشکی متوقف شویم. برای سلامت روان کافی بزرگسالان به شغل، کودکان به مدرسه، و همه به سرپناه و دسترسی منظم به غذا، آب و دارو نیاز دارند. در نهایت مردم باید به خانه برگردند. سلامت روانی قوی در بازماندگان بدون ثبات، امنیت و جامعه ترمیم شده قابل احیا نیست.

به طور قابل توجهی پزشکان و محققان را نمی توان با زبان تشخیص های پزشکی یا درمان ناشی از آن ها محدود کرد. آن چه را که امروزه مردم غزه تجربه می کنند اختلال اضطراب پس از سانحه نامیده اند. با این وجود، اکنون اهالی غزه افرادی نیستند که در موقعیت پس از سانحه قرار داشته باشند.

درمان اختلال اضطراب پس از سانحه ممکن است به یک کهنه سرباز امریکایی جنگ ویتنام کمک کند تشخیص دهد که صدای بلند همیشه یک تهدید نیست. با این وجود، چینن درمانی نمی تواند کمکی به متقاعد کردن کودکان غزه در این باره کند که صدای بمب هایی که می شنوند آنان را نخواهد کُشت، زیرا در واقعیت امر واقعا احتمال کشته شدن آنان بر اثر بمباران وجود دارد. درمان منطبق با تشخیص اختلال اضطراب پس از سانحه نمی تواند به زن فلسطینی ای که نگران است فرزندانش از گرسنگی بمیرند آرامشی بدهد، زیرا در عمل  در واقعیت امر ممکن است فرزندان او واقعا بر اثر گرسنگی جان شان را از دهند.

به جای استفاده از اصطلاح اختلال اضطراب پس از سانحه بسیاری از افراد خواستار تغییر دیدگاه در مورد چنین رنجی شده اند. برخی آن را اختلال استرس آسیب زا مزمن نامیده اند و برخی دیگر از جمله محققان فلسطینی از آن تحت عنوان احساس در هم شکستن یا نابودی یاد کرده اند. این صرفا یک موضوع معناشناسانه نیست. این موضوع نشان می دهند که ارایه گزینه های درمانی که ناهنجاری را در درون افراد قرار می دهد و نه در شرایطی که آنان تجربه می کنند کافی نیست. آیا واقعا کاملا طبیعی و قابل درک نیست که احساس درهم شکستگی یا نابودی کنید وقتی همه چیزهایی که می شناختید به آوار تبدیل شده اند؟

مقیاس و دامنه رنج در غزه امروز به ما یادآوری می کند که افراد در مناطق جنگی نیاز به بهبودی، عدالت و احساس واقعی ایمنی جسمی و روحی دارند. حتی اگر آتش بس برقرار شود زمانی که اهالی غزه مطمین باشند که ممکن است دوباره حمله را تجربه کنند چه چیزی برای بهبودی از تروما وجود خواهد داشت؟ همه اهالی غزه با سن بیش از ده سال چندین بار چنین تجربه ای را داشته اند. تا زمانی که اقدامات معناداری در مورد عوامل اجتماعی، سیاسی و اقتصادی وجود نداشته باشد که توانایی شکوفایی افراد را محدود می کند ما نمی توانیم انتظار داشته باشیم که درمان های سلامت روان کاری را انجام دهد که قدرتمندترین بازیگران جهان مایل به انجام آن نیستند.

پایان خبر وب سازان شمال