فهرست عجایب هفتگانه جدید جهان

فهرست عجایب هفتگانه جدید جهان شامل بناهای باشکوهی چون دیوار بزرگ چین، شهر پترا، چیچن ایتزا، ماچو پیچو، مجسمه مسیح منجی، کولوسئوم و تاج محل است که هر یک نمادی از نبوغ و خلاقیت بی نظیر انسان در دوران های مختلف تاریخ و تمدن بشری محسوب می شوند.

جهان ما سرشار از شگفتی های بی شماری است؛ از پدیده های طبیعی خیره کننده گرفته تا شاهکارهای معماری و هنری که به دست انسان خلق شده اند. این آثار، نه تنها نمادی از پیشرفت و توانایی های تمدن های گذشته و حال هستند، بلکه الهام بخش میلیون ها نفر در سراسر دنیا محسوب می شوند. داستان عجایب هفتگانه جهان، حکایتی از قدرت خلاقیت، اراده و سخت کوشی بشری است که در طول اعصار، بناهایی را آفریده که مرزهای زمان و مکان را درنوردیده اند. این مقاله شما را به سفری در دل تاریخ و فرهنگ می برد تا با عجایب هفتگانه قدیم و جدید جهان آشنا شوید و از عظمت و شکوه این میراث های یگانه بشری لذت ببرید.

عجایب هفتگانه جهان قدیم و جدید

مفهوم عجایب هفتگانه از دوران باستان وجود داشته و به مجموعه ای از سازه های معماری و هنری اطلاق می شد که در آن زمان، از نظر عظمت، زیبایی و مهندسی، بی نظیر تلقی می شدند. این فهرست که عمدتاً توسط مورخان یونانی گردآوری شده بود، نمایانگر اوج دستاوردهای تمدن های مدیترانه ای و خاور نزدیک باستان بود. با این حال، بسیاری از این شاهکارهای باستانی در طول زمان، بر اثر بلایای طبیعی نظیر زلزله، آتش سوزی و فرسایش یا در نتیجه جنگ ها و تخریب های انسانی، از بین رفته اند و تنها بقایای اندکی از آن ها یا توصیفات تاریخی شان باقی مانده است.

با گذشت هزاران سال و از بین رفتن اکثر عجایب باستانی، نیاز به به روزرسانی این فهرست احساس شد. به همین دلیل، در سال ۲۰۰۷ میلادی، بنیاد نیو سون واندرز (New7Wonders)، یک سازمان سوئیسی غیرانتفاعی، با هدف معرفی شگفتی های جدید جهان، یک نظرسنجی جهانی برگزار کرد. این کمپین که بیش از ۱۰۰ میلیون رأی از مردم سراسر جهان را جمع آوری کرد، منجر به انتخاب فهرستی از عجایب هفتگانه جدید شد که شامل بناهای باشکوه و نمادین از قاره های مختلف است. این فهرست جدید، تلاش می کند تا نه تنها دستاوردهای معماری و مهندسی مدرن را به رسمیت بشناسد، بلکه تنوع فرهنگی و تاریخی جهان را نیز منعکس کند. بنابراین، برای پاسخ به این سوال که «عجایب هفتگانه دنیا کجاست؟» باید گفت که لیستی از عجایب کهن و جدید وجود دارد که هر کدام در بخش های مختلفی از کره زمین قرار گرفته اند و گواهی بر خلاقیت و اراده انسان در دوران های گوناگون هستند.

معرفی عجایب هفتگانه قدیمی جهان

عجایب هفتگانه قدیمی دنیا، مجموعه ای از شاهکارهای معماری و هنری بودند که در دوران باستان، اوج نبوغ و خلاقیت بشری را به نمایش می گذاشتند. این سازه های عظیم، نمادی از قدرت، ثروت و باورهای دینی تمدن هایی چون مصر، بابل و یونان بودند. هر یک از این عجایب، با معماری بی نظیر و تکنیک های ساخت پیشرفته زمان خود، داستانی از تمدن های بزرگ و تاریخی را روایت می کردند. متأسفانه، از هفت بنای این فهرست، تنها یک مورد تا به امروز باقی مانده و بقیه به دلیل زلزله، آتش سوزی، یا گذر زمان نابود شده اند. با این حال، یاد و خاطره این آثار باشکوه، همچنان در تاریخ بشر ماندگار است و الهام بخش نسل های آینده برای خلق شگفتی های جدید است.

این بناها، هرچند دیگر وجود خارجی ندارند، اما از طریق توصیفات مورخان و باستان شناسان، عظمت و شکوه خود را به ما نشان می دهند. آن ها نه تنها سازه هایی چشمگیر بودند، بلکه مراکز فرهنگی، مذهبی و سیاسی مهمی نیز به شمار می آمدند که در شکل گیری تاریخ و تمدن بشری نقش بسزایی ایفا کردند. بررسی این عجایب، فرصتی برای درک عمیق تر از توانایی ها و آرزوهای انسان در دوران های باستانی است.

هرم بزرگ جیزه در مصر

هرم بزرگ جیزه، که با نام های هرم خوفو یا خئوپس نیز شناخته می شود، تنها بازمانده از عجایب هفتگانه جهان قدیم است که همچنان پابرجا مانده و با عظمت خود، بازدیدکنندگان را حیرت زده می کند. این هرم عظیم در حدود ۲۵۸۰ تا ۲۵۶۰ سال پیش از میلاد مسیح، به دستور فرعون خوفو در فلات جیزه در نزدیکی قاهره امروزی مصر ساخته شد. هرم خوفو نه تنها بزرگ ترین هرم در مجموعه اهرام جیزه است، بلکه به مدت بیش از ۳۸۰۰ سال، بلندترین سازه ساخته شده به دست بشر در جهان محسوب می شد. در ساختار این شاهکار مهندسی، بیش از ۲.۳ میلیون بلوک سنگی به کار رفته است که وزن هر یک از آن ها بین ۲ تا ۳۰ تن متغیر است و سطح بیرونی آن با سنگ آهک سفید پوشانده شده بود که امروزه بخش زیادی از آن از بین رفته است.

معماری بی نظیر و تکنیک های مهندسی پیشرفته ای که در ساخت این هرم به کار رفته، همچنان رازهای بسیاری را در خود جای داده است. باستان شناسان و مهندسان همچنان در حال بررسی چگونگی حمل و قرار دادن این بلوک های عظیم با ابزارهای ابتدایی آن زمان هستند. هرم جیزه به دلیل دقت بالای ساخت، عظمت ساختاری و جایگاه خود به عنوان تنها بازمانده عجایب باستانی، نمادی از نبوغ و شکوه تمدن مصر باستان است. جالب است بدانید که این هرم در مرکزی ترین نقطه زمین قرار گرفته و نور خورشید به صورت عمودی بر آن می تابد، که نشان از دانش بالای مصریان در نجوم و معماری دارد. بازدید از این اثر شگفت انگیز، تجربه ای فراموش نشدنی از سفر به اعماق تاریخ و مواجهه با یکی از بزرگترین دستاوردهای انسان است.

باغ های معلق بابل

باغ های معلق بابل، یکی از افسانه ای ترین و بحث برانگیزترین عجایب هفتگانه باستانی، گفته می شود در حدود ۶۰۰ سال پیش از میلاد مسیح در نزدیکی رود فرات در عراق کنونی، به دستور پادشاه بابل، بخت النصر دوم، ساخته شده است. این باغ های پلکانی و مکعبی شکل، با هدف یادآوری سرزمین سرسبز و کوهستانی ماد برای همسر محبوب شاه، آمیتیس، که از آب و هوای خشک بابل رنج می برد، به وجود آمدند. توصیفات تاریخی این باغ ها را به صورت چهار طبقه با گیاهانی که در کف پله ها کاشته شده بودند، نشان می دهند و گفته می شود که بر روی ستون های بلند استوار بوده اند که مردم می توانستند در زیر آن ها گردش کنند.

یکی از ویژگی های برجسته این باغ رویایی، سیستم آبیاری پیشرفته آن بود که آب را از رود فرات به بالاترین سطوح منتقل می کرد. این سیستم احتمالاً از پمپ ها، چرخ ها و مخازن آب تشکیل شده بود که در زمان خود، یک دستاورد مهندسی بی نظیر محسوب می شد. با این حال، برخی مورخان در وجود داشتن این باغ ها تردید دارند، زیرا هیچ مدرک باستان شناسی قطعی یا کتیبه میخی بابلی که به طور مستقیم به آن ها اشاره کند، کشف نشده است. بسیاری از دانشمندان امروزی بر این باورند که این باغ ها بیشتر به یک افسانه شباهت دارند تا یک واقعیت مستند، اما توصیفات شاعران و مورخان یونان باستان باعث شده اند که نام آن در فهرست عجایب هفتگانه جهان ثبت شود. این باغ باشکوه به طور کامل از بین رفته است، اما همچنان نمادی از عشق، خیال پردازی و توانایی های مهندسی باستان باقی مانده است.

مجسمه زئوس در المپیا

مجسمه زئوس در المپیا، یکی دیگر از عجایب هفتگانه جهان قدیم، تندیسی عظیم و باشکوه از زئوس، خدای خدایان و پدر انسان ها در اساطیر یونان باستان بود. این مجسمه در اواسط قرن پنجم پیش از میلاد، توسط فیدیاس، مجسمه ساز برجسته آتنی، طراحی و ساخته شد و در معبد زئوس در شهر المپیا، محل برگزاری بازی های المپیک باستانی، قرار داشت. ارتفاع این تندیس به حدود ۱۳ متر می رسید و زئوس را به صورت نشسته بر تختی مزین به جواهرات، آبنوس، عاج و طلا نشان می داد. خود مجسمه نیز از عاج و طلا ساخته شده بود که به آن ظاهری خیره کننده و الهی می بخشید.

جزئیات هنری فوق العاده، ابعاد بزرگ و استفاده از مواد گران بها، مجسمه زئوس را به یک شاهکار بی بدیل از هنر و تکنیک های پیشرفته زمان خود تبدیل کرده بود. بر اساس افسانه ها، فیدیاس پس از اتمام کار، از زئوس خواست تا با نشانه ای کار او را تأیید کند و همان لحظه، آذرخشی سراسر پرستشگاه را روشن کرد. این مجسمه بیش از ۸ قرن زینت بخش المپیا بود، تا اینکه در قرن چهارم پس از میلاد مسیح، پس از بسته شدن پرستشگاه توسط امپراتور روم، به شهر قسطنطنیه منتقل شد. روایت های تاریخی حاکی از آن است که این اثر باشکوه در سال ۴۶۲ پس از میلاد، بر اثر آتش سوزی به طور کامل از بین رفت و امروزه تنها توصیفات و بازسازی های فرضی از آن باقی مانده است. مجسمه زئوس نمادی از قدرت مذهبی و هنری یونان باستان بود که عظمت خدایان را به تصویر می کشید.

معبد آرتمیس در افه سوس

معبد آرتمیس در افه سوس، یکی از باشکوه ترین و بزرگترین معابد جهان باستان و از عجایب هفتگانه، در غرب ترکیه امروزی (نزدیک شهر سلکوک) قرار داشت. این معبد به الهه آرتمیس، الهه شکار، حیات وحش و حاصلخیزی در اساطیر یونان، اختصاص داشت و بارها ویران و دوباره در همان محل قبلی بازسازی شد که نشان دهنده اهمیت مذهبی و فرهنگی آن برای مردم منطقه بود. یکی از شگفت انگیزترین نسخه های این معبد در قرن ششم پیش از میلاد توسط معماران برجسته، خرسیفرون و پسرش متاگنس، طراحی و ساخته شد. این معبد با ستون های مرمری بلند و تزیینات هنری بی نظیر، نمونه ای برجسته از معماری ایونیک یونان باستان به شمار می رفت.

بنای جدیدتر معبد آرتمیس که پس از آتش سوزی در شب تولد اسکندر مقدونی (۳۵۶ پیش از میلاد) آغاز شد، دارای تراسی به وسعت بیش از ۳۷ متر مربع بود که از هر طرف با پله هایی احاطه شده بود. این سازه عظیم شامل ۱۲۷ ستون ۱۸ متری از سنگ مرمر و یک مجسمه از آرتمیس بود. باستان شناسان در مورد روباز بودن یا داشتن سقف کاشی های چوبی این معبد اختلاف نظر دارند. متأسفانه، این معبد در سال ۲۶۲ پس از میلاد توسط قوم استراگوتس تخریب شد و امروزه تنها بقایای اندکی از آن باقی مانده است. در سال ۱۸۶۰ میلادی، باستان شناسان بقایای ستون های معبد را در اعماق رودخانه کایستر کشف کردند که گواه شکوه از دست رفته این شاهکار معماری است. معبد آرتمیس نمادی از زیبایی هنری و اراده بشری در بازسازی و حفظ میراث فرهنگی بود.

آرامگاه هالیکارناسوس

آرامگاه هالیکارناسوس، یکی دیگر از عجایب هفتگانه جهان قدیم، در شهر بودروم ترکیه امروزی قرار داشت. این بنای باشکوه در قرن چهارم پیش از میلاد (حدود ۳۵۳ سال قبل از میلاد) به دستور ملکه آرتمیس، برای همسرش، پادشاه ماسولوس، که حاکم کاریا بود، ساخته شد. می گویند ملکه آرتمیسیا پس از مرگ برادر و همسرش، ماسولوس، چنان غمگین شد که خاکستر او را با آب مخلوط کرده و نوشید، و این آرامگاه نمادی از عشق و احترام عمیق او بود. ارتفاع این آرامگاه حدود ۴۵ متر بود و از نظر طراحی و ابعاد، یک دستاورد معماری چشمگیر به شمار می رفت.

طراحی این بنا بسیار پیچیده بود و از سه طبقه مستطیلی تشکیل می شد که سبک های معماری لیسیایی، یونانی و مصری را در هم آمیخته بود. طبقه زیرین به شکل مستطیل، طبقه میانی دارای ۳۶ ستون، و سقف آن هرمی شکل بود. در بالای آرامگاه، چهار مجسمه ساز برجسته، مجسمه ای ۶ متری از سنگ مرمر ساخته بودند که ارابه ای چهاراسبه را می راند. تندیس ها و نقش برجسته های هنری که این آرامگاه را تزئین می کردند، از مهارت بالای هنرمندان آن دوره حکایت داشت. این بنای عظیم در قرن سیزدهم میلادی بر اثر زلزله های متعدد فروریخت و تنها بخش هایی از آن باقی مانده است. بقایای این آرامگاه هنوز در جنوب شرقی ترکیه وجود دارد و قطعاتی از کتیبه ها و تزئینات آن در سال ۱۸۴۶ به موزه لندن منتقل شدند. آرامگاه هالیکارناسوس نه تنها یک بنای یادبود بود، بلکه نمادی از پیوند عمیق هنر، عشق و قدرت در دوران باستان به شمار می رفت.

غول رودس

غول رودس، مجسمه ای عظیم الجثه و برنزی از هلیوس، خدای خورشید در اساطیر یونان، بود که در ورودی بندر شهر رودس در جزیره رودس یونان قرار داشت. این تندیس باشکوه، پس از پیروزی مردم رودس بر محاصره حکومت مقدونیه در اوایل قرن چهارم پیش از میلاد، به عنوان نمادی از آزادی و پیروزی ساخته شد. طراحی و معماری این مجسمه بر عهده چارز، مجسمه ساز برجسته، بود و ساخت آن بیش از ۱۲ سال به طول انجامید. گفته می شود که هزینه های تکمیل این مجسمه از فروش ابزار و تجهیزات به جا مانده از ارتش مقدونیه تأمین شد.

غول رودس با بیش از ۳۰ متر ارتفاع، بلندترین مجسمه دنیای باستان و یکی از عجایب هفتگانه جهان بود. این مجسمه در سال ۲۸۰ پیش از میلاد تکمیل شد و به مدت ۶۰ سال، تا سال ۲۲۶ پیش از میلاد، پابرجا ماند. در آن سال، یک زلزله مهیب باعث تخریب کامل آن شد و تندیس عظیم هلیوس فرو ریخت. این مجسمه هرگز بازسازی نشد و صدها سال بعد، در قرن هفتم میلادی، اعراب به رودس حمله کرده و فلزهای باقی مانده از مجسمه را فروختند. به همین دلیل، باستان شناسان اطلاعات دقیقی درباره شکل و محل دقیق استقرار آن ندارند. با این حال، بیشتر باستان شناسان معتقدند که این مجسمه شبیه به خدای خورشید با مشعل در یک دست و نیزه یا کمان در دست دیگر بود و هر دو پای آن در یک طرف بندر قرار داشتند، نه اینکه بر روی دو سوی بندر قرار گرفته باشند. غول رودس نمادی از قدرت، امید و اراده مردم رودس در برابر دشمنان بود که با وجود تخریب، نام خود را در تاریخ ثبت کرد.

فانوس دریایی اسکندریه

فانوس دریایی اسکندریه، هفتمین و آخرین مورد از عجایب هفتگانه جهان قدیم، در جزیره کوچک فاروس، در نزدیکی شهر اسکندریه مصر قرار داشت. این سازه عظیم و نورانی در اوایل سده سوم قبل از میلاد مسیح، به دستور فرمانروای وقت مصر، بطلمیوس دوم، ساخته شد و تکمیل آن حدود ۱۲ سال به طول انجامید. هدف اصلی از ساخت این فانوس، راهنمایی کشتی های تجاری به سمت بندر شلوغ و پرتردد اسکندریه بود که یکی از مهم ترین مراکز تجاری و فرهنگی دنیای باستان به شمار می رفت. فانوس اسکندریه با ارتفاعی بیش از ۱۱۰ متر، در زمان خود به عنوان سومین سازه بلند جهان شناخته می شد و نمادی از پیشرفت مهندسی و اهمیت ناوبری دریایی بود.

این سازه از سنگ های مرمر سفید ساخته شده بود و با سرب داغ و ساروج تقویت شده بود که باعث مقاومت بالای آن در برابر امواج دریا و شرایط نامساعد جوی می شد. باستان شناسان از روی سکه های ضرب شده قدیمی با نقش فانوس دریایی اسکندریه دریافتند که این سازه سه سطح مجزا داشت: سطح پایین آن به شکل مربع، سطح میانی به شکل هشت ضلعی و سطح بالایی به شکل استوانه بود. در نوک این برج، مجسمه ای تقریباً ۵ متری قرار داشت که گمان می رود متعلق به بطلمیوس دوم یا اسکندر کبیر بوده است. متأسفانه، فانوس دریایی اسکندریه به تدریج بر اثر زلزله های متعدد بین سال های ۹۵۶ تا ۱۳۲۳ میلادی به کلی فروریخت و امروزه تنها بقایایی از آن در اعماق رود نیل کشف شده است. این فانوس نه تنها یک ابزار ناوبری حیاتی بود، بلکه نمادی از عظمت و شکوه تمدن هلنیستی در مصر به شمار می رفت.

عجایب هفتگانه جهان، چه کهن و چه جدید، همگی گواهی بر خلاقیت بی پایان، اراده پولادین و روح جستجوگر انسان در طول تاریخ هستند. این شاهکارها، فراتر از بناهای سنگی، داستان هایی از تمدن ها، باورها و آرزوهای بشری را روایت می کنند.

عجایب هفتگانه جدید

همانطور که پیش تر نیز اشاره شد، با گذشت زمان و از بین رفتن اکثر عجایب هفتگانه باستانی، نیاز به معرفی شگفتی های جدیدی که نمایانگر نبوغ و خلاقیت بشر در دوران های متأخرتر باشند، احساس شد. به همین منظور، در سال ۲۰۰۰ میلادی، بنیاد نیو سون واندرز (New7Wonders)، یک کمپین جهانی را برای انتخاب عجایب هفتگانه جدید جهان راه اندازی کرد. این کمپین، که با هدف به روزرسانی فهرست کهن و معرفی بناهایی که هنوز پابرجا هستند و الهام بخش میلیون ها نفر در سراسر جهان می باشند، برگزار شد، با استقبال بی نظیری مواجه گشت. در این نظرسنجی جهانی، بیش از ۱۰۰ میلیون نفر از طریق اینترنت و پیامک رأی دادند و نتایج آن در سال ۲۰۰۷ میلادی اعلام شد.

عجایب هفتگانه جدید، برخلاف بسیاری از همتایان باستانی خود که تنها بقایایی از آن ها باقی مانده، هنوز هم در شکوه و عظمت کامل ایستاده اند و هر ساله میلیون ها گردشگر را از سراسر دنیا به خود جذب می کنند. هر یک از این بناها، نمادی از دستاوردهای معماری، مهندسی و فرهنگی در دنیای مدرن هستند و تنوع جغرافیایی و فرهنگی جهان را به خوبی منعکس می کنند. این فهرست، نه تنها یادآور توانایی های بی کران انسان در خلق سازه های عظیم است، بلکه بر اهمیت حفظ و نگهداری از این میراث های جهانی برای نسل های آینده نیز تأکید دارد.

دیوار چین

دیوار بزرگ چین، یکی از برجسته ترین و عظیم ترین سازه های تاریخی جهان و از عجایب هفتگانه جدید، با طولی بیش از ۲۰ هزار کیلومتر، از شرق تا غرب این کشور پهناور گسترده شده است. این دیوار عظیم، که ساخت آن از قرن هفتم پیش از میلاد آغاز شد و برای بیش از ۲ هزار سال ادامه یافت، با هدف حفاظت از امپراتوری چین در برابر حملات قبایل مهاجم از شمال، به ویژه مغول ها، صورت گرفت. دیوار چین در واقع از چندین دیوار موازی، برج های دیده بانی، پادگان ها و قلعه ها تشکیل شده است که در فواصل منظم روی آن بنا شده اند. مصالح به کار رفته در ساخت این دیوار شامل سنگ، آجر، خاک فشرده و چوب است که با مهندسی پیشرفته و اراده مستحکم مردم چین در طول تاریخ، به هم پیوسته اند.

طول دقیق این دیوار همواره مورد بحث بوده است؛ در حالی که برخی منابع طول آن را حدود ۸۸۵۰ کیلومتر می دانند، یک منبع چینی طول آن را ۲۱ هزار و ۲۰۰ کیلومتر ثبت کرده است که نشان می دهد آنچه امروز می بینیم، شاید تنها بخشی از این سازه عظیم باشد. این دیوار از ۱۵ منطقه مختلف چین عبور می کند و هر بخش آن، داستانی از مقاومت و تلاش را روایت می کند. اگرچه در تاریخ، این دیوار به عنوان یک سد دفاعی مستحکم معرفی شده، اما برخی محققان معتقدند که نقش آن بیشتر از یک سپر دفاعی، به عنوان یک نماد سیاسی و فرهنگی برای متحد کردن امپراتوری بوده است. دیوار چین نمادی از قدرت، پایداری و نبوغ مهندسی است که با وجود گذشت هزاران سال، همچنان ایستاده و الهام بخش نسل های آینده است.

چیچن ایتزا

چیچن ایتزا، جواهری از تمدن مایا، در شبه جزیره یوکاتان مکزیک جا خوش کرده است و یکی از جذاب ترین مکان های تاریخی و باستانی دنیا به شمار می رود. این مکان باستانی در گذشته، مرکز مذهبی، فرهنگی و سیاسی مهمی برای قوم مایا بوده است. نام ایتزا در زبان مایاها به معنای جادو یا جادویی است و انتخاب این اسم برای این مکان، به دلیل نزدیکی آن به دهانه چاه مقدس ایتزا (یک چاه طبیعی آهکی) بوده است. چیچن ایتزا در قرن نهم و دهم میلادی توسط قوم مایا ساخته شد و گواه دانش بالای آن ها در نجوم، معماری و هنر است.

قلب چیچن ایتزا، هرم معروف ال کاستیلو یا معبد کوکولکان است. این شاهکار معماری با تعداد بسیاری پله، یک بنای سنگی باشکوه است که در روزهای اعتدال بهاری و پاییزی، نمایشی شگفت انگیز از سایه ای به شکل مار ایجاد می کند که به نظر می رسد از پله های هرم به پایین می خزد و سر این مار در پایین پله ها قرار می گیرد. این پدیده نشان دهنده دانش دقیق مایایی ها از حرکت خورشید و نجوم است. هرم ال کاستیلو ۳۶۵ پله دارد که تعداد روزهای سال شمسی را نشان می دهد. چیچن ایتزا تنها مکانی برای عبادت نبود، بلکه با زمین های بازی بزرگ، معابد، رصدخانه ها و سازه های دیگر، به نمادی از علم، هنر و سرگرمی مایایی ها تبدیل شده بود. بازدید از این سایت باستانی، فرصتی برای درک عمیق تر از پیچیدگی و پیشرفت تمدن مایا است.

شهر پترا

پترا، شهر باستانی و شگفت انگیز در جنوب اردن، یکی دیگر از عجایب هفتگانه جدید جهان است که در یونانی به معنای صخره است. این شهر به طور کامل در دل صخره های سرخ رنگ تراشیده شده و منظره ای منحصربه فرد و خیره کننده را خلق کرده است. معماری این شهر آن قدر پیشرفته و خارق العاده به نظر می رسد که مردم بومی تصور می کنند این شهر را موجودات ماورایی ساخته اند، زیرا انسان های آن زمان قدرت ساخت چنین شاهکاری را نداشته اند. این تصورات، داستان ها و روایت های بسیاری را درباره این بنا ایجاد کرده و کمتر کسی جرئت دارد در تاریکی شب از پترا بازدید کند.

پترا در حدود ۷۰۰ سال قبل از میلاد توسط نبطی ها، یک قبیله عرب باستانی، ساخته شد و به عنوان پایتخت آن ها عمل می کرد. نبطی ها به خاطر مهارت هایشان در تجارت، مهندسی آب و معماری شهرت داشتند. این شهر با سیستم های پیشرفته مدیریت آب و معماری خیره کننده اش، از جمله خزانه داری (الخزنه) و صومعه (الدیر)، به یکی از عجایب هفتگانه جهان تبدیل شد. سازه های پترا به گونه ای هستند که با تغییر زاویه تابش نور خورشید، تغییر رنگ می دهند و جلوه ای جادویی به خود می گیرند. روایت ها می گویند پترا جایی است که حضرت موسی عصای خود را به صخره ای زد و از آن آب جاری شد. پترا کم کم به یک مرکز تجاری مهم تبدیل شد و رونق گرفت، اما پس از دو زلزله سهمگین در سال های ۳۶۳ و ۵۵۱ میلادی، متروک شد. این شهر تا اواخر قرن بیستم، تا حد زیادی ناشناخته باقی ماند و باستان شناسان تحقیقات گسترده ای درباره آن انجام نداده بودند.

ماچو پیچو

ماچو پیچو، «شهر گمشده اینکاها»، در ارتفاع حدود ۲۴۳۰ متری از سطح دریا در رشته کوه های آند پرو واقع شده و یکی از دیدنی ترین و اسرارآمیزترین عجایب هفتگانه جدید جهان به شمار می رود. این شهر باستانی در سده پانزدهم میلادی توسط قوم اینکا ساخته شد و شامل معابد، تراس های کشاورزی، میدان های عمومی و سازه های سنگی باشکوه است که نشان از نبوغ بی نظیر اینکاها در مهندسی و معماری دارد. جالب است بدانید که تا قبل از قرن بیستم، کسی از وجود این اعجوبه خبر نداشت و در سال ۱۹۱۱ میلادی توسط هیرام بینگهام، کاوشگر آمریکایی، کشف شد.

هنوز هدف دقیق از ساخت ماچو پیچو به طور کامل مشخص نیست؛ برخی از کارشناسان معتقدند این مکان یک صومعه برای زنان عابد بوده، در حالی که برخی دیگر آن را یک خلوتگاه سلطنتی یا یک مرکز مذهبی مهم می دانند. این شهر با وجود بیش از ۲۵۰ سازه که بعضی از آن ها تا ۳۰۰ پله نیز دارند، و همچنین سیستم آب رسانی پیشرفته ای که آب را از چشمه های کوهستانی به داخل شهر هدایت می کرد، از نظر مهندسی خارق العاده است. از عجایب دیگر ماچو پیچو، ساختمان های ضدزلزله آن است که با سنگ های رقصان ساخته شده اند. این سنگ ها هنگام وقوع زلزله تکان می خورند، اما تخریب نمی شوند و پس از پایان لرزش، به جای خود بازمی گردند. در داستان ها گفته می شود که قوم اینکا از چرخ، ابزارهای آهنی و حتی حیوانات بارکش استفاده نمی کردند، که این موضوع ساخت چنین سازه عظیمی را تنها با قدرت دست، شگفت انگیزتر می کند. ماچو پیچو در سال ۱۹۸۳ در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شد و هر ساله هزاران گردشگر را به خود جذب می کند و نمادی از دستاوردهای تمدن اینکا است.

مجسمه مسیح برزیل

مجسمه مسیح منجی (Cristo Redentor)، یکی دیگر از عجایب هفتگانه جدید جهان، بر فراز کوه کورکووادو در ریو دوژانیرو برزیل، در ارتفاع ۷۰۰ متری از سطح زمین استوار است. این تندیس عظیم با ارتفاع ۳۰ متر و پایه ای ۸ متری، با دستان گشوده، نمادی از صلح جهانی، پذیرش و ایمان مردم برزیل است. ساخت این مجسمه پس از جنگ جهانی اول، به درخواست طرفداران مذهب کاتولیک آغاز شد و از سال ۱۹۲۶ تا ۱۹۳۱ به مدت ۹ سال به طول انجامید. طول بازوهای گشوده مسیح نجات دهنده به ۲۸ متر می رسد که به آن ظاهری بسیار باشکوه و دربرگیرنده می بخشد.

این مجسمه با بتن مسلح ساخته شده و با شش میلیون قطعه کاشی کوچک تزئین شده است که به آن جلوه ای خاص و منحصر به فرد می دهد. تندیس مسیح منجی، بزرگ ترین مجسمه در سبک آرت دکو در جهان به شمار می رود. با وجود استحکام بالای آن، نگرانی هایی بابت تخریب آن در اثر عوامل طبیعی وجود دارد؛ تاکنون چندین بار صاعقه به این مجسمه برخورد کرده و در سال ۲۰۱۴ نیز یک طوفان سهمگین در برزیل به انگشت شست مجسمه آسیب رساند که نیاز به ترمیم پیدا کرد. هر ساله تعداد بی شماری از افراد از سراسر جهان برای بازدید از این مجسمه و لذت بردن از مناظر طبیعی خیره کننده کوهستانی اطراف آن به برزیل سفر می کنند. این اثر هنری زیبا و منحصربه فرد، تجربه ای بی نظیر را برای بازدیدکنندگان فراهم کرده و به نمادی جهانی از آرامش و معنویت تبدیل شده است.

کولوسئوم

کولوسئوم، آمفی تئاتر باستانی در قلب رم ایتالیا، یکی از برجسته ترین آثار تاریخی جهان و از عجایب هفتگانه جدید است که نمایانگر شکوه و عظمت امپراتوری روم باستان است. این سازه بیضی شکل در سده اول میلادی (بین سال های ۷۰ تا ۸۰ پس از میلاد) به دستور امپراتور وسپاسیان ساخته شد و با ظرفیت تقریبی ۵۰ هزار نفر، محلی برای نمایش های گلادیاتوری، نبردهای حیوانات وحشی و دیگر سرگرمی های عمومی بود. کولوسئوم نه تنها یک مکان برای تفریح بود، بلکه صحنه ای برای نمایش قدرت و اقتدار امپراتوری روم به شمار می رفت.

این بنای عظیم با ۸۰ ورودی، ۱۸۹ متر طول، ۱۵۶ متر عرض و ۴۸ متر ارتفاع، نمونه ای بی نظیر از مهندسی و معماری رومی است. در زیر بنای اصلی، شبکه ای پیچیده از تونل ها و آغل های حیوانات ساخته شده بود تا گلادیاتورها و حیوانات به راحتی به میدان مسابقه دسترسی پیدا کنند. برخی منابع تاریخی نیز به برگزاری اعدام مسیحیان در این آمفی تئاتر اشاره دارند و گفته می شود بیش از ۵۰۰ هزار نفر در این مکان به قتل رسیده اند. کولوسئوم اسارتگاه و قتلگاه بسیاری از حیوانات نیز بوده و حتی بعضی از گونه های جانوری در جریان رویدادهای این عمارت و نبرد با گلادیاتورها منقرض شده اند. با وجود آسیب های ناشی از زلزله ها در سال های ۸۴۷ و ۱۲۳۱ میلادی و گذر زمان، این بنا همچنان به عنوان نمادی از تاریخ و فرهنگ روم باستان، هر ساله میلیون ها گردشگر را به خود جذب می کند و معماران ایتالیایی در حال حاضر در حال بازسازی و حفظ این میراث تاریخی هستند.

تاج محل

تاج محل، شاهکار معماری در شهر آگرا، هند، یکی از زیباترین و شناخته شده ترین عجایب هفتگانه جدید جهان است. این مقبره مرمرین سفید در قرن هفدهم میلادی (بین سال های ۱۶۳۲ تا ۱۶۵۳) به دستور شاه جهان، امپراتور گورکانی، به یاد همسر محبوبش، ارجمند بانو (معروف به ممتاز محل)، ساخته شد. داستان عشق عمیق شاه جهان به ممتاز محل که هنگام به دنیا آوردن چهاردهمین فرزندشان از دنیا رفت، در هندوستان شهرت فراوانی دارد و تاج محل نمادی از این عشق ابدی و بی کران است. ممتاز محل در دقایق آخر عمر خود از همسرش خواست تا بنایی را به عنوان یادبود او بسازد و این بنا اکنون تاج محل نام دارد.

تاج محل طی ۲۲ سال و با مشارکت بیش از ۲۰ هزار کارگر ساخته شد. در ساخت این بنا، از سنگ های مرمر سفید نیمه قیمتی و گران بها استفاده شده که در طول روز و در ساعات مختلف، رنگ های متفاوتی به خود می گیرد و جلوه ای خیره کننده ایجاد می کند. معماری تاج محل ترکیبی بی نظیر از سبک های اسلامی، ایرانی، ترکی و هندی را به نمایش می گذارد که آن را به یکی از شاهکارهای هنری و مهندسی جهان تبدیل کرده است. شاه جهان قصد داشت مقبره ای از مرمر سیاه نیز برای خود بسازد، اما پس از به حکومت رسیدن فرزندش، اورنگ زیب، اختیاری نداشت و حتی سال های آخر عمر خود را نیز در حبس به پایان رساند. شاه جهان و ممتاز محل هر دو در عمارت تاج محل به خاک سپرده شدند. تاج محل نه تنها یک بنای یادبود است، بلکه نمادی از زیبایی، هنر و داستان عاشقانه است که مردم با رأی خود آن را در فهرست عجایب هفتگانه جدید قرار داده اند و به عنوان یکی از میراث های جهانی یونسکو، سالانه میلیون ها بازدیدکننده دارد.

هر یک از عجایب هفتگانه جدید، با داستان ها، معماری و اهمیت فرهنگی خود، نه تنها نقاط عطفی در تاریخ بشری هستند، بلکه دعوتنامه ای برای سفر، کشف و تحسین توانایی های بی کران انسان محسوب می شوند.

تنها بازمانده عجایب هفتگانه جهان قدیم کدام است؟

تنها بازمانده از عجایب هفتگانه جهان قدیم، هرم بزرگ جیزه در مصر است. این هرم عظیم که به نام هرم خوفو نیز شناخته می شود، به دستور فرعون خوفو در حدود ۲۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح ساخته شد و با وجود گذشت هزاران سال، همچنان پابرجا و باشکوه باقی مانده است.

عجایب هفتگانه دنیا کجاست؟

عجایب هفتگانه دنیا به دو دسته تقسیم می شوند: عجایب هفتگانه جهان قدیم که اکثر آن ها از بین رفته اند (به جز هرم بزرگ جیزه در مصر) و عجایب هفتگانه جدید که در سال ۲۰۰۷ طی رأی گیری جهانی انتخاب شدند و شامل دیوار بزرگ چین، تاج محل در هند، ماچو پیچو در پرو، هرم چیچن ایتزا در مکزیک، مجسمه مسیح منجی در برزیل، کولوسئوم در ایتالیا و شهر پترا در اردن هستند.

شهری باستانی در بین عجایب هفتگانه چه نام دارد؟

در میان عجایب هفتگانه جدید جهان، دو شهر باستانی قرار دارند: ماچو پیچو در پرو که شهری از تمدن اینکاها در ارتفاعات کوه های آند است و پترا در اردن که پایتخت تمدن نبطیان بوده و در دل کوه تراشیده شده است.

چرا شهر باستانی پترا یکی از عجایب هفتگانه معرفی شده است؟

شهر باستانی پترا به دلیل معماری فوق العاده زیبا و منحصر به فردش که به طور کامل در دل صخره های سرخ رنگ تراشیده شده، به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید معرفی شده است. سیستم پیشرفته مدیریت آب و سازه های خیره کننده ای مانند الخزنه، آن را به یک شاهکار بی بدیل از مهندسی و هنر تبدیل کرده است.

چرا مجسمه مسیح یکی از عجایب هفتگانه جدید شمرده می شود؟

مجسمه مسیح منجی در ریودوژانیرو برزیل به دلیل ابعاد عظیم خود (۳۰ متر ارتفاع)، جایگاه نمادینش به عنوان نماد صلح و ایمان جهانی، و سبک خاص معماری آرت دکو، به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید شناخته می شود. این تندیس نه تنها یک اثر هنری باشکوه است، بلکه اهمیت فرهنگی و مذهبی فراوانی دارد و سالانه میلیون ها بازدیدکننده را به خود جذب می کند.